Libido.

Well, it's already 10:30 pm, i'm bored and i don't want to sleep yet sooo, i'm going to post pictures of random guys i slept with, blah blah blah and here they are.

They're Matt Bomer, Alex Pettyfer, Wade Poezyn, Tanner Patrick, Aaron Johnson, Alexander Rodriguez, Dennis O'neil and Andy Sixx not on the exact order. And Matt Bomer's my current man. Geez, in my dreams. *swoon

That and This.

Just some random pictures i took with my phone. I don't know, I just don't have anything in mind and since this blog's mine, I believe I am subject for a right to post whatever I want to even if it includes my hideous face. And the Mang Inasal photo, I don't usually took photos of my foods, but I did with that one, since i'm too tired that moment of devouring my third rice and if i ate it like a tornado is going to hit me from the back, i'll puke. So yeah. I'm not going to discuss the other photos anymore, they're not going to be hanged on the museums anyway.

And also, I've read Cathryn Fox's Hotline and Cheyenne McCray's Forbidden Magic. The both of them are nevertheless, EROTIC. Here's a photo of a page I captured. :P

                                                    Hotline by Cathryn Fox.

Hello Stranger

He’d been always there for me a countless times, and I believe I was just blinded by all the aches that I have mended my defenses way too invincible to the point of being numb.  I gave him coldness, he gave me warmth. I gave him sarcasm, he gave me sweetness. I gave him rejection, he gave me acceptance. I gave him all the reasons that can dismay his affection, he embraced all my flaws. He is a stranger who patiently listened to all my sentiments, a stranger who sincerely sympathized to my miseries. I know I became selfish, I know I became rude, I even became lax. But the more I insist him to give up his feelings for me, the more scared I become that, um he will do so. I was jailed in a relationship that gone no further than just, leaving me with no reasons to love again. I felt used, smothered.

That would be pathetic of me to fall for the same trick the second time around.  But, there is something in him that’s making me want to try falling in love, once again. His word makes me feel secured, like his every sentences was a security blanket for me. I know it’s weird but, I can feel his sincerity despite not seeing him yet. I don’t know if he loves me for real, but I guess life’s just a matter of taking a try for whatever it will offer you on the table, and I am ready for anything now.

I want to spend my every day mocking and teasing him, this is so rude of me but, my day’s just isn’t complete without me bullying him. Like it’s my way of saying, that I am the only one who has the authority to do those things to him. Selfish and nefarious it may seem, but it’s just one weird way of mine in making people feel that they have a special place in my heart.

I’m not the sweetest girl in the world, im not even sweet, but I want to cuddle with him all day long, I want to hold his hands as I play with his fingers in a midst of a crowd, I want to fall asleep in his arms, I want to be so close to him that I can hear his every breath already. I want to argue with him about random things, I want to face each and every fear I have, with him smiling behind me, I want to walk anywhere with him as we lose track of the time, I want to fight with him about silly stuffs, cry for infinitesimal reasons, part ways, then realize that all we have is the both of us, kiss like it was the very first, love like it was the only thing we know to do. 

But, I’m not still strong enough to own him and the possibility of losing him anytime. I know we’ll get there someday too, but now, I am just so happy that I met him. And for me, that will always be enough.

At dun nagtatapos ang 2 years at 5 months.

Broken hearted ako. Kaya eto, tinatamad na akong magsulat o maski makinig ng mga tugtuging tila nangaasar pa. Hays, totoo ngang pagdating sa pag-ibig e wala tayong kadala-dala. Nasaktan ka na nga dati, nasaktan pa ulit sa pangalawang pagkakataon, tapos ngayon eto nanaman, paulit-ulit lang, parang remix na plaka, alam mo ng paulit-ulit lang yung lyrics e kanta ka pa din ng kanta. E ganun talaga kasi siguro ang buhay, kapag ang puso ang nadali, kahit anong nadala na ako kemerut mo e kapag tinamaan ka, e tinamaan ka talaga. Hindi uubra ang pa-manhid at my amnesia girl effect mo lalo kapag nakita mo na siya.

Tsk. 2 years and 5 months din yun dude eh. Hindi yun simpleng MU lang. Akala ko nga siya na e. Mantakin mo ba namang pinaplano na namin ( sige kadalasan ako lang ) yung magiging buhay namin pagkasal na kami, kung ilan ang magiging anak namin tsaka magiging pangalan nila. Akala ko truelove na, yun pala isa din lang pala sa mga napakaraming komersyal na mapapanuod ko bago yung pelikula. Binonggahan pa sa special effects komersyal lang pala.

Kung minahal ko ba siya? E oo naman, sobra sobra. Kaya nga hanggang ngayon e umaasa pa rin akong marerealize niyang hindi niya pala kayang mawala ako, na pwede naman pala niyang punan yung mga pagkukulang niya at ganun din ako, na kami pala talaga ang para sa isa’t-isa, na hindi na niya ako ulit iiwan kahit anong problema o hindi pagkakaintindihan pa ang dumating saming dalawa. Pero asa naman ako, kung hindi ako nagkakamali, e siya ang pinakamanhid na nakilala ko sa buong buhay ko. Daig pa ang bato kung makadedmabels sa mga argues ko nung kami pa. Kaya nga kami naghiwalay e. Dahil sa sobrang manhid nya, nahawa na ako. Wala siyang pakialam, ako din. Nagkalasan na lang.

Hindi naman ako nagsisising naging kami. Minahal naman niya ako e, hindi nga lang halata.  Siguro namimiss ko lang siya kaya gantong nagkokorni-kornihan ako. Pero katulad ng alak, balang araw isusuka ko din siya. Mawawala din ang tama ko. Oo na, baduy na.

At dun nagtatapos ang 2 years at 5 months.

Escribir.

Sa mundong punong puno ng pampalaway, imposibleng manatiling kontento. Lahat tayo may gusto, may kinaiinggitan. Ako mismo meron din. Sino bang hindi may gustong pumogi o gumanda siya ng kahit ilang megabytes lang? Wala. Kahit nga yung mga nuknukan na ng ganda e todo pa rin ang pagpapaganda tayo pa kayang mga, (ahem) mababait?

Hindi ako maniniwala kung sasabihin mong kuntento ka na sa mga bagay na meron ka na ngayon, kung kuntento ka na e bakit ka pa nag-aaral? Hindi ka pa ba masayang marunong ka na mag-plus at subtract, kakaririn mo pa ang calculus at physics? Kung kuntento ka na e bakit ka pa kumakain, hindi ka pa ba masaya na nabuhay ka na ngayong araw na toh at hihirit ka pang mabuhay ng mas madami pang araw? Kung kuntento ka na e bakit ka pa gumagamit ng  glutathione, tawas, uling na ipinapangmahid sa balat, at kung ano ano pang pampaputi, hindi ka pa ba masayang kahit papaano e hindi transparent ang kulay ng balat mo? E kasi nga hindi ka pa kuntento, walang kakuntentuhan ang tao, at pagnanais, hindi matatapos yun.

So ayun, ninenok na ng antok yung karne sa bungo ko, so ayun nga. Chu.

Just my brain.

I wander more often than I talk. I’m not really a sociable person, its not that I refuse companionships, I just prefer to be alone more often than not.

When I am alone, I contemplate more about the things happened and still happening in my life. It’s like my everyday dose of scanning my system to preempt future eradicates. Funny it may seem but I feel like I’m doing a monologue of my own gossip girl episode, it’s like I’m disk jockeying my own radio station, the only peculiar thing is I am also the listener, and actually, an avid listener.

School and stuffs are what’s keeping me still in this specific set of mind. I don’t know but I feel like if I lose focus on trimming the insignificants off of the brim, it will all be pathetic, and so am I. There are instances that I already see myself one heck of a perfectionist. I’m trying to avoid being one as much as possible, but the more I chase for what the norm is telling me, the more I drastically become the childish OC who sobs at very minimal mistakes and find every plain situation their ruthless woes.

Fictioneering. That’s what this muscle in my skull is exactly doing. I can’t blame her (or it) if that’s what she’s doing unintentionally, for at the very first place this insane little girl told her to intentionally do things in her way.

This will not go any further than mediocre. Maybe I’m just tired of all this rambling things happening in my life, and so yeah, I’m trying to put things into perspective by making sure they will all be done perfectly.

Maybe I’m just off course of my sanity, pretty not much ready for a fine conversation yet. This had been gone bland, frank and unviable, but yeah, thank you for wasting some 5 minutes of your time.

Post.

New Year's Eve. Busy-busihan na ang mga tao dito sa bahay, ako, wala nakikinig lang ng music habang tinatamad na kumilos kahit wala naman akong ginawa buong araw, ako na tamad. Anyway, ang ganda pala ng cover na toh ng Boys Avenue, lalo tuloy akong tinatamad. Btw, Happy New Year Bloggers =)

Segway.

Hindi ko alam kung ano kaburechechehan nanaman ang ipopost ko. Ganto kasi e, inlab ako, so sinusubukan kong magpost dito ng nakakakilig, kaso hindi ko kasi forte ang mangurot ng damdamin, ewan ko ba, hindi lang talaga kasi ata ako sweet. Kaya asahan mo ng mapakla-pakla na may panaka-nakang maarnibal na lasa ang mga susunod mong mababasa, ganoon e, baklang maton ako.

Inlab ako, sa parehang lalakeng kina-inlaban ko dalawang taon at dalawang buwan na ang nakakalipas. Sa hindi ko maipaliwanag na dahilan, hindi ako komportableng sabihin tong mga salita na toh, pero sige naumpisahan na e. Naku naman.

Sa lahat ng lalakeng nakilala ko, masasabi kong sya ang pinakamatino. Ayoko kasi ng mga lalakeng daig pa mga bakla kung mag-ayos, kung magself-grooming e over na sa over. Ayoko din ng puro DOTA tsaka kung ano-anong pangbatang gawain lang ang inaatupag. Minsan kasi nagkaroon ako ng boyfriend na tuwing magkikita kami e puro character sa DOTA ang ikinekwento sakin, mga long range, short range, scourge, skills, cooling time, sentinel, viper, mega kill, killing spree, god-like at kung ano ano pang DOTA jargons na hindi ko naman maintindihan. Para lang syang nakikipag-kwentuhan sa mga kabarkada nyang computer shop na ang ginagawang bahay. Hindi sa nagseselos ako sa DOTA, dahil napakawalang kwentang gawain ang magselos, lalo na sa mga ganoong mga bagay, ang babaw.

Teka nga, inlab nga pala ako. Back to the topic.

Kung may isang bagay ka na pinakagusto mo sa taong mahal mo ano yun?

Lahat.

Yun dapat ang sagot. Mata, ilong, lips, ngipen, kuyukot, ngala-ngala, buhok sa ilong, abs, susmarya, hindi ba dapat mas magandang marinig na gusto mo ang lahat sa kanya? Kung ikaw ba ang makakarinig na ang gusto sayo ng taong mahal mo e yung kilikili mo lang na maputi, hindi ba’t nakakainis yun? Sana pala nagging kili-kili ka na lang, ng sa ganoon e hindi mo na pagseselosan pati sarili mong kili-kili.

Ito ang isa sa mga problema ko, hindi ko kayang tumapos ng isang buong article na may iisang topic. Ewan ko ba, sadyang ganto lang talaga siguro ang utak ko, assorted. Lalo na pagdating sa mga bagay na alam kong may malaking koneksyon sa buhay ko, asahan mo, hindi ako magiging seryoso sa pagsulat, sa pagkwento.

Alam naman nya na-inlab ako sa kanya e. Siguro yun na lang muna sa ngayon.

Kahel

Kungwari may sense ang mga susunod kung sasabihin, pwede ba yun?

Nakakaantok na hapon, Christmas break e wala ng pasok. Day off muna ako sa pakikipag-amazing race sa mga katulad kong walang kakayahang bumili ng sariling sasakyan (o maski ng pedicab) sa pagcommute. Tigil din muna ako sa pagpakyaw  ng tindang ‘kareyoka’ ni Aling baby tuwing breaktime, tigil muna sa pagbanyo ng mag-isa, pagkain ng mag-isa, pag-library ng mag-isa at ng lahat ng gawaing mas masaya kung may mga kasama kang gagawa (at hindi kasama yung nasa isip mo). At nga pala tigil din sa pag-abot ng allowance si ermat, kaya pati mga bechingko sa ilalim ng mga aparador e pinapatus ko na rin. Napakasimpleng hapon, alanganing end of the world na alanganing Jurassic era yung langit, ma-gray gray na may panaka-nakang budbud ng tangerine, napakaganda (ko).

Kakatapos ko lang ngumata ng buns na may palamang peanut butter na donasyon ng may ginintuan kong pusong tiyahin, medyo narinig nya ata yung parinig ko na gusto kong kumain ng tinapay na may peanut butter, napakabuti talaga ng diyos. Bago yun e kumain din ako ng kanin, ulam e corned beef na may patatas, kanina ko pang umaga ulam yun, ugali lang talaga kasi ng nanay ko na magluto ng ulam nila ni papa at namin ng kapatid ko na pangbuong araw na, kaya yung corned beef na may patatas namin, isang drum.

Kanina pang umaga na puro kain-tulog-computer lang ang ginagawa ko, walang magawa e. Ayoko rin naman maggala dahil bukod sa wala akong pera, wala talaga kong pera. Kaya eto, pagbuburo sa sarili na lang muna ang inaatupag ko.

Isang buong araw ko ng tinititigan yung  mga isda sa aquarium, buti pa yung mga isda hindi alam yung frustrations tsaka priorities. Wala din silang lovelife, ang love life nila e in the form of coitus lang, no more no less. Ganyan kaaastig ang mga isda, no emotions attached ang pakikipagtalik nila. Walang oohh ahh at kung ano ano pang chains and whips na sa hindi ko malamang dahilan e gustong gusto ng mga tao (naten). Sadyang cool lang talaga siguro ang mga isda, kamukha ng sadyang hayok lang talaga ang mga tao.

Nga pala ilang araw ng lang pasko na, tapos new year na, tapos valentines na, mahal na araw, araw ng kalayaan, Halloween, tapos pasko nanaman, new year tapos uulit nanaman lahat ng nasabe ko sa itaas. Ang bilis ng panahon, parang kailan lang tuwing pasko, si mama e binibihisan pa kaming magkapatid  na mula ulo hanggang paa e ternong terno, mula sa pagkakatali ng buhok, hanggang sa damit, sapatos, pati medyas e parehong pareho, kaya madalas e napagkakamalan kaming kambal kahit limang taon yung tanda ko sa kanya (ganyan ako ka-baby face).

Dadating nanaman ang new year na bukod sa usok, wala ka ng ibang makikita kundi mga kwitis na di mo alam e mukha mo na pala ang target. Magsusulputan nanaman sa kalye ang mga batang ‘watusi exhibitioner’, magsusulputan na rin yung mga iba pang katulad kong halos mangisay na sa kaba tuwing inuutasang bumili ng vetsin, paminta at kung ano ano pang sahog na hindi na lang tag-iisang sako ang binili sa palengke ng hindi na nalalagay sa panganib ang mga buhay naming mga hindi gaanong fans ng mga paputok.

Time out muna at magtitimpla muna ako ng juice, aba bu-mlue yung langit, kung kelan maggagabi na tsaka naman nagging maganda yung kalangitan.

Tama na muna toh sa ngayon, kakain na ulit ako.

Tading !

The rain is blowing hard outside. It’s not a good night for walking and some of the stuffs I usually do. I’m alone in the house, with my laptop, I’m trying to be someone as poetic as the coldness of the breeze, but then, I can’t. My mind’s too lazy to be somehow productive, or at least ‘convincible’. It’s been a while since I’ve posted something on this blog, so just to signal that I still exist, here, try to comprehend with these ramble thoughts me myself don’t even understand.

Oh rain, please be good. Can you please catalyze your amount and fall dramatically just like on the Hollywood movies, we’ve used to watch together? I need an inspiration. I really do, so rain, if you will not cooperate, all of this crap I have made, I will blame it onto you. Bleeh.

(-.-)

Oh yeah, an hour have already passed, and the rain, still as frolic as a clumsy child. I better end this thing now. By the way I made it to the dean’s list. Um, just nothing. Hehe.

Adios.

 

CHANGE – You seem so improbable.

I am not the most lovable person in the planet but when I love, I give my all. People misunderstood me for not being serious on any relationship that I embrace, and I can’t blame them for that, that’s my defense mechanism. Most often than not, I am showing the robust side of me so that I can protect something soft on the inside.

I show how I feel through the things and way I know simple but sincere. I am not a fan of gifts, chocolates, roses and some of those clichés, for I firmly believe that love is more than those fancy-fancy things. So when it comes to receiving some things, I’d rather receive a letter.

The longest relationship I’ve been is 2 years, and yes we’re counting still. We’ve just celebrated our 2^nd anniversary last Oct. 25^th and, yeah, um, things start to go sour. He’s always busy, and I understand him though. He is a good and a diligent man and I commend him for that. He’s always about his family and that thing about him really impresses me the most, but, I think he’s starting to be over occupied by that thinking that he’s starting to forget that he’s growing old, that he starting to forget me, he’s starting to forget us.

He’s very much different unlike any other guys. He would go malling simply wearing a shirt, his jersey shorts and a pair of slippers. He also care less about how he look, how his hair look, he could even spend the rest of the day without putting stuffs on his face in which some guys of his age wouldn’t be so cool about. He is very simple, way simpler than a piece of a blank paper.

When we’re together, he would constantly kiss me in the hands, in my cheek, in my forehead, in my shoulder, in my neck etc, and would tell me words of love almost every 3 minutes. He’s sweet in his own ways without forgetting to be gentleman still.

He would tell me to stop smoking, stop drinking and he even contradict me of my plan of getting a tattoo. ‘Paano kapag nangailangan ng dugo yung anak naten e di hindi na pwede yung sayo? Pagkulang yung akin e paano na.’ He would tell me that every time I open the topic about me getting a tattoo and he never fails to make me think twice no more of him being the person I will be spending forever with. I’ve never been this appreciated and secured like when I’m with him, in my entire life. I am the eldest child prior for me to have all the obligations, expectations and responsibilities, but when I’m with him, I feel so relieved and free from all the fears.

So what’s the problem now?

He’s changing. He wouldn’t even text me for weeks, and one time he forgot to greet me on our monthsary with his reason that he slept the whole day. Who do you think your fooling huh, slept for two consecutive days? Common, tsk !

He is the second boyfriend I had, and if our relationship didn’t work well, im  going to make sure that the third one will be the last.

Geez.

Medicol.

Ang bigat bigat ng ulo ko, siguro lumipat na sa bunbunan ko yung babae sa shutter (wehe korni). Ilang araw na din kasi akong walang maayos na tulog, pag-aaral, pamilya, pera, pera, pera, relihiyon, pera, boypren, pera tsaka mga hubad na litrato ni akihiro sato , ilan lang ang mga yun sa kumukutkut sa kokote ko nitong mga nakaraan. Ilang araw na lang papasok na ako, kinakabahan ako hindi dahil wala akong kakilala, kinakabahan ako kasi baka hindi perfect fit yung uniform na pinatahi ko, ayoko ng magmukhang kurtina magpakailanman.

Noong nag-enroll ako ang dami kong nakitang mga bagong mukha, karamihan pagkakaganda, pero wala akong pakialam, kahit pa kasi nuknukan pa sila ng pangit wala pa din akong pakialam, wala.

Anyway, tayo ay tumalon na lamang sa ibang paksa.

Nitong mga nakaraan, tinatamad na akong gumamit ng mga social networking sites (Facebook, Tumblr) kung hindi kasi pa-like ang bubungad sayo paglog-in mo sa Fb e paggawa ng fansign, penge ng ganito at ganire at kung ano-ano pang pabor sa kanila. Meron pa nga akong isang nakita doon na gumawa ng sarili nyang fanpage na kung tutuusin e, hm, mukha namang mabait pero kinulang nga lang sa magic sarap ang pagmumukha na award na award ang pangangarir sa pagpapalike ng fanpage nya. Hindi naman sa kontrabulate ako sa mga gumagawa ng sarili nilang mga fanpage, ang sakin lang, wag kang mamalimos sa akin ng like o sa kahit sino pa, dahil ang fanpage dong in the very first place, ay dapat gawin ng mga fans at hindi ng mismong may fan kuno, at isa pa, hindi iyan mandatory, buti sana kung may libreng isang kilo ng bigas ang bawat isang magla-like sa page mo e ayos ayos pa. Gumawa ka ng isang daang fanpage mo o kahit ilan pa ang gusto mo, pero, wag na wag kang lalapit sa akin, intiende? Osha peace be with you.

Kaek- ekan.

Minsan nakakatamad ng sundin ang mga ‘dapat’ ng buhay. Bakit naman kasi lahat ng kasiyahan sa mudo palageng kailangang may pre-requisite. Kailangang dumaan ka muna sa kung ano-anong rimburak para makatikim ng kending hindi rin magtatagal e lilipas at matutunaw din sa bibig mo.

Life.

Kung iisipin e napakasimpleng salita lang, aapat na titig nga lang, pero kung susubukan mong intindihin at pagkaisipan ng mabuti, malalaman mong dun umiikot ang lahat ng bagay sa mundo. Maski ikaw.

Yung inaakala mong mga bagay na natutunan mo na e wala pa pala sa kalahati ng mga dapat mo pang malaman. Pagnakaranas ka ng sobrang lungkot iisipin mong hindi lahat sa buhay e puro saya, puro tawanan, at kung nakaranas ka naman ng sobrang kasiyahan maiisip mong lahat ng bagay kahit ilan pang bagyo ang dumating e may sisilay pa ring liwanag, at sa minsanang mga pagkakataon e di mo maiiwasang makaranas ng pakiramdam na parang wala ka ng maramdaman, wala kang makitang rason pero nasasaktan ka, walang dahilan pero sa puso mo alam mong masaya ka, at kung minsan, wala kang maramdaman, blanko, yung tipon wala talaga. Sa mga pagkakataong yun, doon mo masasabing inosente ka pa talaga.

Hindi lahat ng nasa mundo e kayang bigyang rason ng buhay. Dumating pa nga ako sa puntong naiisip kong tayong mga tao e mistulang mga puppet lang na pinapagalaw ng kung sino man.

Naniniwala ako sa Diyos, walang duda yun. Mas okey ng may pinapaniwalaan kesa wala. Marami na akong nakitang mga pangyayari na lalong nagpatatag ng paniniwala ko sa kanya, at kung ano man ang mga yun, akin na lang siguro sila. Hehe

Sana makita ko rin balang araw yung bagay na kahit ako hindi ko alam kung ano, ang gulo? Tsk.

Inantok ako bigla. Iidlip muna ako.

MOVIEMARATHON

• Ladda Land
• Phobia
• Phobia 2
• The House
• Despicable Me
• Diary of a Wimpy Kid
• Extreme Movie
• Final Destination 1
• Final Destination 2
• Final Destination 3
• Final Destination 4
• Final Destination 5
• Friday the 13^th
• Nightmare at Elm’s Street
• Freddie vs. Jayson
• Kick Ass
• Night of the Demons
• Saw 7 
• Scary Movie 3
• Scary Movie 5
• The Last House on the Left
• The Notebook
• Nightmare Before Christmas
• Vampire Sucks
• The Three Idiots
• Dead Silence
• Charlie and The Chocolate Factory

So, iyan ang listahan ng mga pelikulang napanuod ko sa buwan na ito. Hehe. Wala lang, gusto ko lang i-share. Kung tatanungin mo ako kung anong pinakamaganda sa mga yan para sa akin, yung The Notebook tsaka The Three Idiots. Gusto ko sana ikwento kung bakit kaso baka ma-overwhelm nanaman ako’t umarangkada nanaman ang pagiging madaldal ko, kaya wag na lang. Kung sa horror naman e, yung Phobia 1&2 tsaka yung Dead Silence, at saka yung Nightmare at Elm’s Street.

Okey din yung Nightmare before Christmas tsaka Charlie and the chocolate Factory dahil sa pagiging musical nila, mga gawa ba naman kasi ni Tim Burton, pati yung isa pa nyang pelikula, yung The Corpse Bride maganda din, parang makabagong Andrew Lloyd Webber.

Gusto ko rin yung Despicable Me tsaka Kick Ass. Sa comedy naman, Scary Movie 3 tsaka Vampire Sucks. Haha naaalala ko pa lang yung Vampire Sucks natatawa na ako. Tsk tsk.

Kung movie franchise e yung Final Destination winner na winner talaga. Gusto ko simula 1 hanggang 5. Favorite ko e yung 3, 2, tsaka 5.

Yung ibang hindi ko namention e okey din naman, mas gusto ko nga lang yung mga nabanggit ko. Hehe. So ayun. J

Tsugi Time

Death is coming, I can feel that in my every bone.

I’ve been feeling lots of chest pains lately. It feels like a knife stabbed in my chest, so painful. These aches aren’t brought by any pathetic romantic clichés, it’s a physiological sickness; fathom, detrimental.

I know that life here on earth is no everlasting, people breath and die, and so are you, and so am i. And piece by piece, these thoughts will be breath into something tangible, something vulnerable. And if that time come, oh yeah.

BORING.

 Ngayon na lang ulit nakatikim ang bibig ko ng yosi. Matapos ang ilang century, ngayon na lang ulit.

--

Tuwing naghuhugas ako ng pinggan, nagsisipilyo ng ngipin, kumakain, nagbabanyo at kung ano-ano pa, tsaka biglang kini-K.O ng mga chubachuchu ang utak ko, mga bagay na gusto kong isulat, mga karanasang bigla kong naaalala, at mga taong nakilala at nabahagian ako ng kapirasong ng buhay nila, nakasakay ko man sa jeep, nakasabay sa pila o maski naka-titigan ko lang sa kalsada, pero tuwing oras na pumipirmi na ako sa harapan ng laptop ko, parang biglang naglalaho lahat, pati nga ata utak ko nasama.

Hindi ako ang pinakamagandang bata sa mundo, ni hindi nga ata ako maganda. Hindi din ako ipinanganak na kasundo ang math, lalong lalo na ang PE. Di ako marunong magbike, di ako marunung magpalobo ng babol gum, di marunung magsplit o tumambling, ni hindi rin ako marunung sumipol. Marami pa akong bagay na hindi kayang gawin, na kahit sinusubukan ko, di ko talaga kaya.

Teka ? san ba papunta tong mga sinasabi ko ? Tsk. Natulo na ang eyebags ko sa kakapuyat, nararamadaman ko na ding gusto na ata akong i-upper cut ng utak ko kakakalikot sa kanya.  Gusto ko kasi maging writer balang araw. So? Wala lang nagpapaka-writer lang ako. Nyehehe.

**

Nagsimula lahat ng toh noong 2^nd year high school ako. Sumali ako noon sa opisyal na Ingles na pahayagan ng paaralan namin. Awa ng dyos nakapasa naman ako, at noong pagsali ko din na yun na-promote kaagad ako bilang Feature Editor. Oha ang yabang ko. Pero dahil siguro wala pa kami sa sampo na myembro ng pahayagan kaya ako ang suwerteng natoka doon. Masaya naman sya. Unti-unti na akong nag-eenjoy. Noong una kasi ang habol ko lang talaga dun e mapahaba ang listahan ko ng co-curricular activities, pero ng dahil sa kagustuhan kong madagdagan ang co-curricular activities ko, naranasan kong matulog sa labas ng printing press, naulan, malamig at tanging dyaryo lang din ang higaan at kumot, kulang na lang lata tsaka unting sprinkle ng langaw. halos di na kami natutulog noon. Pasok sa umaga, gawa ng dyaryo sa gabi, at hindi pa kasali doon ang samu’t saring paghohost ng mga programs, pagrereview para sa mga quiz bee, meetings, seminars at kung ano-ano pa. Mukha na ako noong zombie/adik/reypis.

Pero noong grumaduate na ako ng High School, unti unti na ding nawala yung interes ko sa pagsusulat. Ng isang araw, nakadampot ako ng libro sa library. ‘’Tutubi, tutubi, Wag kang magpahuli sa Mamang salbahe”, ayun yung title ng libro. Mukhang interesante, kaya binasa ko. Simula noong hiniram ko yun, palage na akong excited umuwi para mabasa ko lang yung librong yun. Pakiramdam ko kasi dinadala ako noon sa panahong ikinukwento nya at ipinapakilala sa mga tauhang binabanggit. Piling ko nga kasama na nila ako. Tungkol sya sa pakikipagsapalaran ng mga magbabarkadang estudyanteng nasa kolehiyo sa batas ng martial law, at sa mga prokopyong  nagpatupad nito. Nakakaengganyo. Nakakabukas ulirat. Noon ko ulit naramdamang gusto kong makalkha ng librong katulad noon.

**

Masyado ng mahaba tong mga pinagsasabi ko, pero hindi ko pa rin mahanapan ng koneksyon sa mga unang bagay na binanggit ko. Hehe. Hayaan nyo na nga lang.

may maipost lang. tae

The fact is I can’t think of something to tell. My life has been one heck of a ride this year. Problems and trials had preoccupied my entire system that I have lost my appetite to write. How’s everyone doing anyway?  Tsk. I don’t even know if I have viewers still. My head is getting empty of words to speak, in fact, im arguing with myself now of whether I should post this I-don’t-know-how-to-start-or-either-to-end article of mine. Oh yeah crap, so lets just have my consciousness do the talking.

**

I have gained another age, Dalaga na ako. Para akong matabang babae na ngayon lang tinanggalan ng girdle sa mahabang panahon, gutom na gutom sa lahat ng bagay na dating ipinagkakait sa akin ng mundo, yung mga bagay na ika nga e “Pang-Matanda” lang. Pwede ko ng gawin lahat ng gusto kong gawin ngayon. Maglasing habang buhay, bumili ng condom, yosi at sigarilyo sa mga convenient store, magboyfriend, maggirlfriend, mamakla , magpaabot ng madaling araw sa mga kalsada, pumasok sa kung saan saang bar, maghanap ng trabaho, magpaka gago, magpabuntis at mambutis pero syempre tsaka ko na gagawin lahat ng yun kapag napagsikapan ko ng suklian ng sobra sobra lahat ng pagpapakakalabaw  dahil sa akin ng mga magulang ko. Siguro ang gagawin ko pa lang sa ngayon e yung pagbili ng yosi sa convenient store tsaka yung maglasing(pero hindi naman habang buhay).

Ngayong disi-otso na ako at nabibilang na sa mga ganap na kuno ang kaisipan, mas lalo ko ng naiintindihan ang mga sinasabi sa akin ng mga magulang ko nung mga panahong pagkakaroon lang ng beyblade ang tanging pangarap ko sa buhay. Mag-aral ng mabuti, wag kaagad magboboyfriend, makinig ng maigi sa titser, wag mang-aaway ng kaklase, wag makikipagusap sa di mo kilala, wag kakain ng pishbol at manggang may alamang sa labasan, wag magbababarkada sa mga sanggano, wag magsisinungaling, wag mangungupit, sa gilid palage magdaan at madami pang wag, sa at iba pa. Pero sa lahat ng yun, kaunti lang ata ang nagawa ko, yun lang atang, ay ewan wala pa nga ata. Minsan nga siguro okey ding hindi sumunod sa lahat ng sinasabi sayo, para sa ganoong paraan, mas matutunan at maiintindihan mo kung bakit dapat pala sa una ay sinunod mo nang lahat yun. Ganun naman kasi talaga ang tao, mas natuto sa pinakamahirap na paraan. E tao lang ako, tao lang din ang mga magulan ko, di nila mapipigilang magbili at mag-alala, ako naman bilang anak, di ko din mapipigilang magtaka at sumubok, at oo , magkamali.

**

Noong isang araw habang naglalakad ako sa mall, may narinig akong dalawang mga dalagita, mga neneng pa nga ata yun na galak na galak sa pinag-uusapan nila tungkol sa mga lalaki, si ganto daw e nililigawan sya e sila pa daw ni ganto, yung isa naman ang sabi e sagutin na lang daw, kasi si ganto nga daw e sinagot nya na pero sila pa ni ganto. Ano kako ? Aba’y kakaumpisa pa nga lang ata ng mga toh magkaroon ng buwang dalaw e halos ginagawa ng libangan ang pakikipagrelasyon. Iyon ang isa sa mga isyung napapnsin ko sa mga kabataan ngayon. Pabata nang pabata ang edad ng mga naeengganyo ngayon sa pakikipagrelasyon. Bigang naging commentary? Haha balik sa normal.

**

Hindi ako rakista, o scene, o metal o ano. Karamihan kasi ng tinatanung sa akin ng mga friends ko sa FB e kung ano daw ang genre ko. Parang sardinas na ba ang tao ngayon ? pare- parehas lang namang isda, pare-parehas lang galling sa dagat nagkaiba nga lang sa brand name. kung sasabihin ko bang metal e biglang babango ang pangalan ko sa lahat ? kung scene ba e instant celebrity na ba ako? At kung rakista ba e tutubuan ba ako ng sandamukal na angas sa katawan? Pasikatan. Yan ang kinakarir ng madami sa ngayon. 

 woooo. im just so tired and confused.



 --

 everyday passes by damn so slow ! am should be now killing my time doing school stuffs or maybe working like a horse for me to earn money .. but where am i ? im pickled in this room. geez.